Ik liep laatst langs Waterlooplein met een kledingkast die ik aan het verhuizen was m.b.v. een steekkar, toen ik werd aangesproken met de vraag: “welke dag is het Kerstmis?” Ik antwoordde betweterig dat dit per land verschilt, terwijl ik constateerde dat het een bedelaar was die het ijs aan het breken was. Daarna vroeg hij of ik iets kon missen, en ik gaf hem de euro kleingeld die ik had, waardoor ik me goed kon voelen dat ik hem ‘al mijn kleingeld’ had gegeven en niet een lullige 20 cent of substantiële 2 euro. Hij liep even met me mee en zei iets over de kast. Toen adviseerde hij me dat ik het ding zou kunnen opknappen door te schuren etc. In eerste instantie ging ik uit een soort liefdadigheid, oftewel halfslachtig, in op zijn advies. Toen bedacht ik me hoe dom die houding is. Ik luisterde namelijk niet echt naar wat hij te zeggen had, wat ongetwijfeld merkbaar was. Door ‘aardig’ te zijn was ik eigenlijk heel onaardig, want een liefdadige houding impliceert dat je de ander niet serieus neemt, zoals Nietzsche ons leert. Maar door me zo op te stellen heb ik ook een uniek leermoment geneutraliseerd. Misschien was de man wel heel kundig, was hij ooit timmerman geweest, of gewoon een enthousiaste klusser. Als ik uit oprecht eigenbelang had doorgevraagd, dan wist ik precies hoe ik mijn kastje kon bewerken, terwijl de bedelaar een oprecht luisterend oor tegenover zich gehad, en het prettige gevoel een wederdienst te kunnen hebben geboden voor de euro die hij anders louter aan ‘liefdadigheid’ te danken had.
No comments:
Post a Comment