Princess Diana

Ik heb net een documentaire gekeken over Princess Diana. Ze is nogal vaak gefotografeerd in haar leven, en daar had ze niet altijd even veel zin in. In haar sterke momenten bespeelde ze de media, er werd zelfs gesproken van manipulatie. Alsof ze er in haar situatie boven kon staan. Maar ze stond er niet boven want ze stond er ín. Op deze manier kon ze haar existentiële vrijheid laten gelden, net als ieder ander mens die de gevangenis van het leven omarmt en het zich eigen maakt. Toen ze stierf werden er zoals altijd vingers gewezen, want iemand moest de Schuldige zijn, de bron van het kwaad dat haar ondergang heeft bewerkstelligd. Het was de aangeschoten chauffeur, de agressiviteit van de pers, de koele houding van de schoonfamilie. Of in het geval van Whitney Houston de Drugs met hoofdletter D, het verknipte gezin of de vrouw die haar had gemolesteerd toen ze klein was. In beide gevallen hebben we te maken met een totaalbeeld, een hele hoop opstapelende ellende en om één van de factoren uit te lichten als ‘de schuldige’ is absurd. Maar als ik in het geval van Diana een hoofdverantwoordelijke voor haar moeilijke leven en het ongeluk wil aanwijzen dan is het de celebrity-cultuur die mensen ontmenselijkt door ze tot idool te maken, en wat de voedingsbodem heeft gevormd voor de pers die haar geen moment met rust liet (althans, dat is moeilijk te zeggen, ik heb immers alleen beelden van haar gezien... geschoten door de pers). En het domste is nog dat ik zelf deze cultuur in stand houd door documentaires te kijken over mensen voor wie ik me ondanks mezelf hoofdzakelijk interesseer omdat ze beroemd zijn.